20. You better stop messing around cause you're gonna get caught

***Ross***

Nie wierzę w to, co przed chwilą usłyszałem. Iza wyszła z jakimś chłopakiem? Jak? Przecież ona nie może bezkarnie wychodzić ze szpitala! Poza tym... Wyszła z chłopakiem... Innym chłopakiem... Czy ona chce się odegrać za to, co zrobiłem jej na początku naszej znajomości? Poczułem napływającą złość.

-Natalia - złapałem dziewczynę za ramiona. - Ona wyszła... Z innym chłopakiem... - jąkałem się.

-Spokojnie, przecież to można jakoś wyjaśnić... - trzynastolatka próbowała mnie uspokoić.

Nagle poczułem ciarki na plecach i ukłucie w sercu. Poczułem, że tak być nie może.

-Nie. Skoro ona może mnie zdradzać, ja również mam do tego prawo - powiedziałem szybko, a potem nie panując nad sobą, pocałowałem Natalię. Jej usta były miękkie i ciepłe, jednak poczułem, że nie odwzajemniła całusa. Powoli się od niej odsunąłem i ujrzałem, że ma łzy w oczach.

-Naprawdę jestem dla ciebie tylko rewanżem na Izabeli? - spytała cicho, a potem wybiegła ze szpitala.

***Izabela***

Siedziałam z Piotrkiem w parku, zajadając mrożony jogurt. Jak zwykle wybrałam mój ulubiony smak - miętowy. On kupił truskawkowy, jednak co chwilę podjadał mojego.

-Ej! - zaśmiałam się, kiedy po raz kolejny próbował ukraść mi trochę jogurtu. Wybuchł śmiechem, a plastikowa łyżeczka wylądowała na jego nosie, brudząc go przy tym.

-Widzisz? To przez ciebie! - zażartował, wskazując na swój nos.

-Oj, poczekaj - uśmiechnęłam się, po czym chusteczką wytarłam jogurt z jego twarzy.

-Myślałem, że pozbędziesz się tego inaczej - powiedział brunet, unosząc brew.

-Och, a co takiego miałeś na myśli? - popatrzyłam mu w oczy.

-Może coś takiego - odparł cicho, pochylając się nade mną. Wiedziałam, że pozwalam na trochę za wiele.

-Ee... Piotrek, ja nie mogę... Wiesz - powiedziałam, odsuwając się.

-Tak, wiem. Ale mówiłaś, że nie kochasz go tak, jak wcześniej - popatrzył na mnie pytająco.

-Tak, chyba tak... - spuściłam głowę. - Ale jeśli nawet... Muszę to przemyśleć. Nie gniewasz się?

-Nie - wyszczerzył się Piotrek. - Może wrócimy już do szpitala? Pozwolili ci wyjść tylko na dwie godziny.

-Jasne, ale musimy po drodze wejść do sklepu, nienawidzę tych szpitalnych obiadków - skrzywiłam się.

-Okej, spożywczak jest tuż za rogiem - powiedział i ruszyliśmy żwawym krokiem przed siebie. W międzyczasie rozmawialiśmy o.. wszystkim. Właściwie to dopiero teraz dowiedziałam się, że ma 19 lat. 

Weszliśmy do sklepu i mój wzrok od razu padł na dział z gazetami. Brakowało mi mojego ukochanego Cosmopolitana. Wyciągnęłam czasopismo i zaczęłam przeglądać, ale nagle z górnej półki spadło mi coś na głowę. Spojrzałam w dół. Gazeta. Normalnie kopnęłabym ją gdzieś pod ladę, ale nie tym razem. Tytuł gazety mnie zszokował. 

Podniosłam przedmiot i dokładnie przeczytałam każdą linijkę tekstu na pierwszej stronie. Nie wiedziałam, o o tym myśleć. Spojrzałam na fotografię. Bardzo mnie rozśmieszyła. Tandetny fotomontaż! Nie mam się czym martwić. Jednak na wszelki wypadek wzięłam gazetę. Kupiłam wszystkie potrzebne mi rzeczy i wraz z Piotrkiem wyszłam ze sklepu. 

Szliśmy w stronę szpitala, rozmawiając o głupotach.

Byliśmy już niedaleko budynku, kiedy zauważyłam pewną dziewczynę. Była zapłakana i najwidoczniej przed kimś uciekała. Spojrzałam na ilustrację na gazecie. To ta dziewczyna! O co tu chodzi?

Pociągnęłam Piotrka za rękę i oboje schowaliśmy się w krzakach. Bacznie obserwowałam blondynkę. Była jakieś dziesięć metrów od krzaków, w których się znajdowaliśmy. Przebiegła obok, nawet nas nie zauważając, a potem schowała się za ogromnym drzewem kilkanaście metrów dalej.

Już miałam wychodzić z ukrycia, kiedy zauważyłam znajomą postać, biegnącą za dziewczyną. Wykrzykiwała ona jakieś imię, prawdopodobnie należące do tej dziewczyny, ale nie mogłam dokładnie go usłyszeć. Postać zatrzymała się przy drzewie i przytuliła blondynkę, jednak ta się odsunęła. Po chwili rozpoznałam, kto to. Czyli gazeta miała rację.

***Ross***

Kiedy Natalia wybiegła, przez chwilę stałem nieruchomo, nie wiedząc co się dzieje. Czy ja ją naprawdę pocałowałem? Wygląda na to, że tak. Ale ona nie odebrała tego w sposób, jaki chciałem. 

Dopiero po jakiejś minucie się ocknąłem i wybiegłem za nią. Zniknęła mi z oczu. Postanowiłem biec przed siebie. Przebiegłem przez ulicę i zauważyłem ją, wbiegającą za drzewo.

-Natalia! Natalia proszę, posłuchaj! - krzyczałem, dobiegając do drzewa. Kiedy zobaczyłem, jaka jest zdyszana i zapłakana, objąłem ją, jednak ta mnie odepchnęła. 

-Przepraszam. Źle to ująłem. Nie chciałem, żebyś tak to odebrała. Po prostu... Ja chyba cię lubię. Nie zrobiłem tego, by się odegrać na Izie. Nie jesteś żadnym rewanżem. Proszę, uwierz mi - załamał mi się głos.

-Ross, ja... Nie rozumiem tego. Nie rozumiem ciebie i twojego pieprzonego rozumowania! Najpierw widać było, że martwisz się o Izę i tego chłopaka, z którym wyszła, potem się wkurzyłeś i pocałowałeś mnie! Ja nie jestem jakąś lalką, na której możesz wyładować swoje nerwy! To jest za dużo na mnie, Ross - wykrzyczała przez łzy. Nie wiedziałem co powiedzieć. Po prostu znów wpiłem się w jej piękne usta. Nie wiem dlaczego. Po prostu miałem nadzieję, że w końcu odwzajemni pocałunek. Potrzebowałem tego. Potrzebowałem jej. 

Nie odwzajemniła.

-Mam dość - powiedziała, odsuwając się ode mnie i odchodząc.

-Czekaj - złapałem ją za rękę. - Gdzie idziesz?

-Do domu - odpowiedziała i wyszarpnęła się z mojego uścisku. 

Patrzyłem jak odchodzi. Nie mogłem nic zrobić. Po prostu gapiłem się, jak ona ucieka z mojego życia.

-Ross? - usłyszałem zza swoich pleców. - O co chodzi?

Iza.

__________________________

piosenka z tytułu: Gonna Get Caught