16. The tremors keep repeating and I tell myself keep breathing but I'm caught in your aftershock

*** Ross ***

Nie zdążyłem zejść z łóżka, kiedy do pokoju weszły Selena i Kornelia.

-Yyy... - brunetka była bardzo zaskoczona.
-Selena Gomez? - zdziwiła się Natalia.

-To my może wpadniemy później - odezwała się rudowłosa, marszcząc czoło.

-Nie! Nikt stąd nie wychodzi! - krzyknąłem i wskazałem dziewczynom kanapę, by usiadły.

-Wiem jak to wyglądało. Ale ja zaprosiłem Natalię tylko po to, żeby z nią pogadać, wyżalić się, tak po przyjacielsku... - zacząłem.

-A potem wylądowaliście w łóżku! Czy nie dość zraniłeś Izabelę?! Co ona ci zrobiła?! - krzyknęła Kornelia, ale Selena pokazała jej, żeby siedziała cicho.

-Kiedy jechałem autem, zahamowałem, a pas zranił mnie w szyję. Moja koszulka była poplamiona krwią, więc ją ściągnąłem, a potem zwyczajnie zapomniałem włożyć, potem przyszła Natalia, którą sam zaprosiłem  - spojrzałem ze złością na Kornelię - Próbowałem się ubrać, ale wszedłem do łazienki, zamiast podejść do komody, zderzyłem się z Natalią i wpadliśmy na łóżko.

-Spokojnie, nie denerwuj się - odezwała się rudowłosa, co bardzo mnie zdziwiło. Od początku mnie nie lubiła i zaskoczyło mnie, że zwróciła się do mojej osoby z... szacunkiem?

-Czyli już rozumiecie? - podszedłem do komody i wyciągnąłem czystą koszulkę.

-Tak - uśmiechnęła się Kornelia.

-Ja również. Zostawić was samych? - odezwała się Selena.

-Nie, ja już muszę się zbierać - powiedziała Natalia i wstała z łóżka, ale ja ją powstrzymałem.

-Nie ma takiej opcji. Przecież jesteś tu, by posłuchać o moich problemach - zaśmiałem się - Poza tym, dopiero przyszłaś, więc i tak cię nie wypuszczę - powiedziałem, trzymając ją delikatnie za łokieć. Trochę się zaczerwieniła. No tak, muszę pamiętać, że jest moją fanką. 

Chwilę później Kornelia i Selena wyszły.

-Więc, jaki jest twój problem? - uśmiechnęła się, wciąż lekko zaczerwieniona.

-Po prostu boję się... Wszystkiego. To dla mnie za dużo. Rozłąka z Izabelą, wypadek, a teraz JA mam jej powiedzieć o śmierci jej babci. To dla mnie zbyt uciążliwe. Do tego... Sam nie wiem, czy kocham ją tak, jak dawniej - ostatnie zdanie z trudem przeszło mi przez gardło, ale to prawda. Nie wiem, czy kocham ją tak, jak wtedy. Może to było zauroczenie? Sam nie wiem, nie chcę o tym myśleć.

-Nie możesz tak mówić. Jesteś jeszcze odrobinę roztrzęsiony, więc nie myślisz racjonalnie. Po prostu to wszystko wymaga czasu - poklepała mnie po ramieniu. Spojrzałem jej głęboko w oczy. Nie wiem, jak to się stało, ale przez chwilę widziałem w nich ból. Nigdy nie potrafiłem stwierdzić, czy człowiek cierpi, ale przyjrzałem się jej dokładnie, i aż sam byłem zdziwiony, że nie zauważyłem tego wcześniej.

-Ładne masz oczy - odezwałem się. Stop. Co ja powiedziałem? 

-Dziękuję - uśmiechnęła się, ale w jej oczach wciąż widniał smutek. Serio byłem głupi, że wcale tego nie widziałem.

-Nie to miałem na myśli, przepraszam - rany, moja twarz była zapewne bardziej czerwona niż burak.

-Nie, nic się nie stało - spuściła głowę, a z jej prawego oka spadła łza.

-Ej, co jest? - delikatnie złapałem za jej podbródek i uniosłem tak, żeby patrzyła prosto na mnie. - Nie wiem jak, ale... Widzę smutek w twoich oczach. 

-Dwa dni temu zmarła moja mama - wyszeptała, przymykając oczy, dając swobodnie spływać łzom.

W tamtym momencie mnie zatkało. Naprawdę, kompletnie nie wiedziałem co powiedzieć, po prostu przytuliłem ją.

-Bardzo mi przykro - wyszeptałem w jej blond włosy. Moje zmartwienia przy jej to nic. 

Płakała przez jakieś pół godziny, a potem zasnęła w moich ramionach. To słodkie. Położyłem ją delikatnie na łóżku i zabrałem jej telefon. Pobiegłem do pokoju Rydel, opowiedziałem o tym, co się stało i poprosiłem, by zadzwoniła z telefonu Natalii do jej taty, żeby powiedzieć mu, że ona jest przemęczona i że zostanie u nas na noc.

-Zwariowałeś? Zabrałeś jej telefon kiedy spała? - skarciła mnie siostra.

-Izabeli też tak robiłem i nie miała pretensji - odpowiedziałem.

-Czy wy... Zerwaliście? - spytała, zaskoczona.

-Nie, ale muszę przemyśleć parę spraw. To zadzwonisz? - powiedziałem z miną słodkiego pieska.

-Czemu ty tego nie zrobisz? - uniosła jedną brew.

-Jak by to wyglądało? - wywróciłem oczami.

-Taa, racja. Daj ten telefon - odpowiedziała, a kiedy podałem jej komórkę Natalii, zniknęła w pokoju. No, czyli załatwione.

Wróciłem do swojego pokoju i usiadłem obok śpiącej Natalii na łóżku. Nie wiedziałem, czy ją obudzić. Postanowiłem, że lepiej będzie, kiedy ją powiadomię, że zostaje u nas.

-Natalia? - delikatnie nią potrząsnąłem.

-Taaa? - odpowiedziała zaspana.

-Rydel dzwoni do twojego taty, żebyś została tu na noc. Zgadzasz się? 

-Naprawdę? Jeju, Ross, nie musiałeś... - uśmiechnęła się.

-Ale chciałem - zaśmiałem się.

-Ross? - zrobiła poważną minę.

-Tak?

-Dziękuję ci.

-Za co? - spytałem.

-Za wszystko - znów posmutniała.

-Zaraz będziesz mnie wyzywać... - spuściłem głowę.

-Za co? - była zdezorientowana.

-Za to! - krzyknąłem i zacząłem ją łaskotać.

-Stop... Ross! Haha, nie mogę - zaczęła krzyczeć i się śmiać.

-Mówiłem, że będziesz na mnie krzyczeć? - zaśmiałem się.

-Ross... Mam jeszcze jedno pytanie - podparła się łokciami na łóżku.

-Taak? - spytałem, szczerząc się.

-Gdzie będę spała? - zapytała poważnie.

-Ze mną... Jeśli chcesz - odpowiedziałem, trochę bojąc się odpowiedzi, bo przecież mam dziewczynę.

W odpowiedzi zobaczyłem ogromny uśmiech i wypieki na jej twarzy. Dziewczyna widząc, że jej się przypatruję, uspokoiła się.

-Pozwalam ci piszczeć i krzyczeć - zaśmiałem się.

-Na pewno tego chcesz? - spytała. 

-Tak - wyszczerzyłem się.

-O MÓJ BOŻE, BĘDĘ SPAŁA W JEDNYM ŁÓŻKU Z ROSSEM LYNCHEM, DO TEGO W APARTAMENCIE CAŁEGO R5, TO SEN, TO NA PEWNO SEN! - krzyknęła, aż zabrakło jej tchu.

Kiedy krzyczała te wszystkie słowa, zanosiłem się śmiechem. Nie wiem dlaczego, ale bardzo mnie to rozśmieszyło. Była taka kochana. Aż miałem ochotę ją przytulić. A czemu miałbym tego nie zrobić? Wyciągnąłem ręce w jej kierunku i przytuliłem ją tak mocno, że nie mogła oddychać.

-AAAAAAA! ROSS LYNCH MNIE DUSI! TO NA PEWNO SEN! - krzyczała żartobliwie, a ja zacząłem śmiać się jeszcze głośniej.

W tym momencie do pokoju weszła Rydel.

-Tata Natalii... - zaczęła, ale widząc nas, zaczęła się śmiać. Do tego Natalia wyskoczyła z moich objęć, zaczęła krzyczeć i przytulać Rydel. Moja siostrzyczka zrobiła do mnie minę w stylu 'Awww, jaka ona kochana' a potem przytuliła ją najmocniej jak potrafiła.

-Widzę, że Natalia jest naszą fanką - uśmiechnęła się Delly. - Może zawołam resztę, żebyś poznała ich wszystkich? - w odpowiedzi usłyszała tylko radosny pisk Natalii, więc przyjęła to za 'tak'. - Dobrze, za chwilę będę - zaśmiała się.

_____________________________________

następny rozdział, hehe

mam nadzieję że się spodobał :D

piszcie co sądzicie

i najważniejsze pytanie

czy w jakiś sposób zmieniła się wasza opinia na temat Natalii?

to tyle xx

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

piosenka z tytułu: Aftershock