26. Baby, I'm faded

***Rocky***

Obudziłem się z telefonem w ręku. Była pierwsza po południu. Wczoraj przez pół nocy pisałem z Emilią. Jest taka słodka... 

Dowiedziałem się, że mówią na nią Emilay, to znaczy... Emilaj, po polsku. Ma dwa psy i papugę, uwielbia zwierzęta. Kocha też muzykę, chodzi do szkoły muzycznej i gra na fortepianie. Dziewczyna moich marzeń!

Umówiliśmy się dzisiaj w parku, na drugą. Moment... Drugą?! Mam tylko godzinę!

Zerwałem się z łóżka i podreptałem do łazienki.

Wziąłem szybki prysznic a następnie ubrałem się i ogoliłem twarz. Ułożyłem włosy a potem użyłem perfum. 

Spojrzałem w lustro. Wyglądam cudnie. No, i jestem całkiem skromny.

***Riker***

Leżałem na kanapie w naszym małym hotelowym saloniku, oglądając telewizję. To nic, że nie rozumiałem ani jednego słowa. Jakoś mi to nie przeszkadzało.

Rozmyślałem o Kornelii. Ja... Nie kocham jej już. Taa, pytanie, czy w ogóle kochałem. Nie odbierałem jej telefonów od paru dni, jedyne co wiedziałem to to, że jest już z powrotem w USA. Bałem się tylko co będzie, kiedy ja też wrócę i będę musiał z nią pogadać. Zdawałem sobie sprawę, że zachowuję się jak tchórz, ale... Nie no, momencik. Tak być nie może! 

Sięgnąłem po telefon i wybrałem do niej numer. To znaczy... Wydawało mi się, że do niej.

*rozmowa telefoniczna*

-Halo?

-Hej... Słuchaj, ja przepraszam, że nie odbierałem twoich telefonów, że cię unikałem. Ja... Ja już cię chyba nie kocham. Przepraszam, przykro mi. I wybacz że załatwiam to przez telefon, ale nie mogę dłużej wytrzymać. Poczucie winy zżera mnie od środka. Jeszcze raz przepraszam - zacząłem gadać jak najęty. Co ona sobie mogła pomyśleć? Czekałem na najgorsze.

-Ryland? 

-Kornelia?

-Słucham?

-Co?

-Riker?

-Savannah?

-Chyba pomyliłeś numery - zaśmiała się dziewczyna. - Ale naprawdę miałam nadzieję, że to Ryland... Od paru dni nie odbiera telefonów, nie wiem co się dzieje. Porozmawiasz z nim? - spytała, wyraźnie zmartwiona.

-Jasne, oczywiście. Dam znać, jak czegoś się dowiem. A czy ty mogłabyś jakoś skontaktować się z Kornelią i... Przekazać jej to wszystko? Naprawdę mi na tym zależy, a nie lubię o takich rzeczach rozmawiać przez telefon...

-Spoko! Również dam znać.

*koniec rozmowy*

Szybko wstałem i skierowałem się na korytarz, w stronę pokoju Rylanda. Szedłem szybko, wpatrzony w telefon, po czym wpadłem na coś. No, a raczej na kogoś.

-Synu, uważaj jak chodzisz - zażartował tata. - Koncert jest zaplanowany na jutro, 24 marca, powiadom resztę. Napisałem już na facebooku i przesunąłem daty.

-Ok - rzuciłem i oparłem się o ścianę. Co właściwie miałem zrobić? W sumie... Nieważne.

Szedłem dalej, i znów na kogoś wpadłem. Była to dziewczyna o jaskrawo czerwonych włosach i ciemnych oczach. Poczułem mocne ukłucie w rękę, a tajemnicza nieznajoma zniknęła. Wow, to było dziwne. 

Nie zważając na sytuację sprzed chwili, udałem się do hotelowego bufetu i zjadłem parę kawałków pizzy. Potem ubrałem się i wyszedłem na miasto. Wszedłem do jakiejś kawiarenki i zamówiłem kawę, chociaż równie dobrze mogłem wziąć jedną z bufetu. Naprawdę wariuję.

Mój wzrok przykuł widok Rossa, Rylanda i Rocky'iego. Zabawiali się z trzema dziewczynami. Wszystkie miały kolorowe włosy. Stop... Dlaczego one się rozbierają? Co oni robią w miejscu publicznym? Próbowałem do nich podejść, ale świat zaczął wirować. Usiłowałem do nich krzyknąć, ale z moich ust wychodziły jakieś niezrozumiałe słowa. Zobaczyłem, jak ludzie wstają ze swoich miejsc i zaczynają do mnie podchodzić z dziwnymi uśmieszkami. Dziewczyny z kolorowymi włosami głośno się śmiały, a Ross, Ryland i Rocky patrzyli na mnie jak na jakiegoś mordercę. Upadłem.

Tunel. Wirujący tunel. Kolorowy wirujący tunel... Kornelia?
Rudowłosa szła w moją stronę z nożem. Im bliżej była, tym wyglądała straszniej. Krew pokrywała całe jej ciało, miała podarte ubrania i pokaleczoną twarz, nie miała połowy włosów. Śmiała się, podrzynając mi gardło. 

Nagle znalazłem się w białym pomieszczeniu. Spojrzałem w górę. Nade mną wisiały ludzkie kończyny. Na podłogę spływała krew. Oblałem się potem. W drugim końcu pokoju zauważyłem czarną postać, zbliżającą się do mnie. Po chwili zaczęła się mnożyć. Postacie podniosły głowy i zaczęły mówić ludzkimi głosami.

-Przedawkowanie narkotyków. Przykro mi, nie jesteśmy w stanie nic zrobić. Państwa kolega umrze jeszcze dzisiaj.

_____________________

piosenka z tytułu

PRZEPRASZAM

za taki krótki rozdział (już wam mówiłam, że takie mi się lepiej i łatwiej pisze, więc chyba przy takich zostanę)

za długą nieobecność

piszcie co sądzicie!