36. Even though it hurts I can’t slow down, walls are closing in and I hit the ground

*** Ross ***

-Jedziemy tam - wycedziłem przez zęby.

-Gdzie? - zdziwił się Ellington.

-Mood Street 28, mieszkanie numer 9. Ktoś musiał ciągle powtarzać Natalii ten adres, kiedy była naćpana, i został jej w pamięci.

-A co z... nią? - wskazał na moją dziewczynę, która właśnie wyginała sobie palec i powtarzała 'Niesamowite!'.

-To zbyt ryzykowne. Jedziemy tam sami - zarządziłem. Zaprowadziłem Natalię do łóżka po czym wybiegłem z domu wraz z Ratliffem, nie zapominając zakluczyć drzwi.

-Sprawdź, gdzie dokładnie znajduje się ta ulica - zaleciłem Ellowi, gdy wsiedliśmy do samochodu. Chwycił telefon i wykonał polecenie.

-Ross... To jest dwie godziny stąd - skrzywił się brunet. Aż tyle?! Zawsze wiedziałem, że to gdzieś daleko, ale nie sądziłem, że aż tak... W tym momencie moje szanse odzyskania rodzeństwa spadły do zera. Jednak nie zamierzałem się poddać. Może jeszcze żyją? Może to głupi kawał? Jeśli tak, to trochę się spóźnili - Prima Aprilis było dwa miesiące temu. 

Odpaliłem silnik i ruszyłem. Co chwilę Ell czytał mi wskazówki GPS-u, a moje serce biło coraz mocniej. W tle rozbrzmiewało irytujące radio - Ratliff musiał włączyć akurat wiadomości. 

-Jak na razie wciąż nie ma śladu po niebezpiecznym polskim zbiegu - Zbigniewie R. Policja robi co w ich mocy, by schwytać więźnia, jednak sprawa robi się coraz bardziej poważna. Przeszukano większość budynków mieszkalnych, wszelkie piwnice oraz okolicę Mood Street - po Zbigniewie ani śladu. Policja odmawia udzielania informacji - większość funkcjonariuszy jest na służbie od paru dni, ponieważ liczy się każda sekunda.

-Co?! Przeszukano Mood Street? - ogarnęła mnie fala przerażenia. Czy to oznacza, że ten brutal zabił moje rodzeństwo i uciekł? 

-Sam dobrze wiesz, jakie typy tam się kręcą - uspokoił Ell. - Policja przeszła pewnie wzdłuż ulicy. Uwierz mi, nawet najodważniejsza osoba nie chciałaby wejść do żadnego z tych mieszkań.

Taa Ratliff, dzięki za pocieszenie.

Nagle samochód zaczął zwalniać. Spojrzałem na wskaźnik benzyny i miałem ochotę wyrwać sobie wszystkie włosy z głowy. Ręce trzęsły mi się jak galareta, nie wiedziałem, co zrobimy dalej. 

-Ile jeszcze zostało nam do przebycia? - spytałem zrezygnowany, kiedy auto całkowicie się zatrzymało.

-Jeszcze jakaś... godzina - odparł Ellington. - Nie, moment. Pół godziny... Chwila... Brak zasięgu! - krzyknął, a jego oczy zrobiły się całkowicie okrągłe. W tamtym momencie najchętniej znalazłbym byle jaki sznur i się zabił. Dosłownie.

-Nie, musi być tutaj coś, co może nam pomóc - jęknąłem i wyszedłem z samochodu. Zobaczyłem to, czego najbardziej się obawiałem - całkowite pustkowie. Nie było ani jednego drzewa. W dodatku dookoła mnie znajdowało się okropne błoto. Niewiele myśląc, oparłem nogę na masce samochodu i wdrapałem się na niego. Zrobiłem to w czas, bo błoto prawie pochłonęło moje buty.

-Ross, czy tobie całkowicie odbiło? Chcesz mnie tutaj zatopić? - krzyknął Ellington z samochodu.

-Szukam zasięgu! - odkrzyknąłem. Jest! Jedna kreska. Szybko włączyłem GPS i zrobiłem screenshoty wskazówek drogi. 

-Tutaj, niedaleko jest stacja benzynowa - oznajmiłem, schodząc z samochodu. - I mamy do przebycia jeszcze niecałą godzinę drogi... Autem, oczywiście.

Szybko zabraliśmy plecaki, zamknąłem samochód i ruszyliśmy przed siebie. Wiedziałem, że będzie to długa podróż.

-Stacja benzynowa powinna być za rogiem - wydyszałem po pół godziny drogi. Skręciliśmy, a naszym oczom ukazał się oświetlony budynek. Chciałem skakać ze szczęścia, ale nogi odmawiały mi posłuszeństwa.

Zapłaciliśmy za dużą butlę benzyny i już chcieliśmy wychodzić, kiedy zatrzymał nas podstarzały mężczyzna.

-Panowie mają do przebycia długą podróż, hm? - spytał, kuśtykając do nas z laską w ręku.

-Gdzieżby - odparł ironicznie Ell, wskazując na swoje spodnie, które były w dużej części pokryte błotem. - Już nie pamiętam, jakiego są koloru.

-Tak się składa, że posiadam małą motorynkę, która jeździ dosyć szybko - uśmiechnął się przyjaźnie. - Ale jest problem. Ma tylko jedno miejsce. 

-Przez to błoto? - prychnąłem. - Nie, dziękuję.

-Znam inną drogę, przez asfalt. Skręcisz w tę uliczkę i będziesz jechał prosto do skrzyżowania, a później dwa razy w prawo. Wydaje mi się, że gdzieś w pobliżu znajdziecie swój samochód - powiedział, wręczając mi klucze. Ja mam jechać? No cóż, nic innego mi nie pozostało.

-Spokojnie, nie ucieknę - zapewnił mnie Ellington, wchodząc do budynku. - Przywitam cię gorącą czekoladą.

Odpaliłem silnik i poczułem mocne bicie serca. To i tak bez sensu, oni pewnie już nie żyją. 

Jechałem dosyć długo na prostej drodze, dlatego pozwoliłem sobie zaszaleć z prędkością. 

Nagle ni stąd, ni zowąd pojawiło się przede mną skrzyżowanie. Zahamowałem zbyt mocno, usłyszałem huk, a później nie było nic. Głucha ciemność. Po dłuższej chwili robiło się coraz jaśniej, miałem wrażenie, że obudzę się zaraz w wygodnym łóżku. Niestety, poczułem tylko kamienie, które widocznie były rozsypane wokół asfaltu. Powoli otworzyłem oczy. Zerwałem się na równe nogi i poczułem palący ból głowy. Zaraz potem do głowy dołączyła ręka. Nagle zrobiło mi się niedobrze i okropnie słabo. Nie, tak nie będzie. Nie przegram w tym miejscu. Z każdą sekundą robiło mi się coraz bardziej niedobrze, aż w końcu to wszystko... wyszło na zewnątrz. No, chyba nie muszę tłumaczyć, co zrobiłem. 

Przyłożyłem ręce do twarzy i poczułem, jak z nosa ciurkiem leci mi krew, a wargę mam głęboko rozciętą. Wszystko mnie bolało, ale nie zamierzałem się poddać. Trzęsąc się, wsiadłem na motorynkę i skręciłem w prawo. Jechałem tak przez paręnaście minut, tym razem poprawną prędkością. Ponownie skręciłem w prawo i zauważyłem znaną mi, błotną drogę. Na jej samym początku w oczy rzuciło mi się moje kochane BMW. Pospiesznie zatankowałem samochód, wpakowałem do bagażnika motorynkę i po paru minutach pędziłem w stronę stacji benzynowej. 

Skręciłem i moim oczom ukazał się budynek, jednak już nieoświetlony. Wyszedłem z auta i drżącym krokiem udałem się w stronę budynku. Pociągnąłem za klamkę, ale drzwi nie ustąpiły. 

-Ratliff? - zawołałem. - Proszę, nie rób sobie żartów. Miałem przed chwilą wypadek, jestem wykończony, naprawdę nie mam nastroju.

Ale odpowiedziała mi tylko głucha cisza. Obszedłem powoli budynek dookoła - ani śladu po Ellingtonie i starym mężczyźnie. Zostałem sam.

_______________________________________

KAŻDY KOMENTARZ ZMNIEJSZA CZAS OCZEKIWANIA NA NOWY ROZDZIAŁ!

piosenka z tytułu: Just One Last Time